Ik houd trouwens van tiepes die niet helemaal deugen, mits van de vrouwelijke kunne

2007 sept. Kort geweest in Friesland in sept., kort, daar wij niet meer kunnen verblijven in huis oudste dochter die een tweede baby heeft tegen wil en dank. De hele dag en nacht gekrijs aan je kop en ik slaap al zo licht! Moet ikd an nog mer lijden? Heb gevraagd of ze soms een gaatje in d’r hoofd had. Zie nakroost niet als verdienste. Ben daarom heel verstandig man. Zie niets in babies. Ben te weinig paedophiel daar voor. Om die reden ook niet in het lager onderwijs gegaan waar ik aanvank elijk voor ben opgeleid. Zag niets in bleke brekebeentjes in korte broek met hun ruikende gulpen.
Tegen mijn zin die onderwijsakte gehaald. Stam uit een tijd dat de eigen wil bij de opvoeder achter de deur stond en wel met een knuppel in zijn hand. Begrijp die strofe nog steeds niet. Gaarne uit leg omdat jullie beiden nu in onderwijs werkzaam zijn en uit dien hoofde vrijwel alles weten. Mijn wan begrip! Komt allemaal door eenvoudige Friese afkomst. Kan er niets aan doen. Wil er ook niets aan doen. Dan is het goed. Een werkende vrouw in huis is een zegen voor de mensheid plus de porte monnee. Beginnen met vier dagen om te wennen en langzaam opvoeren naar zes. I. ging in 1976 volledig werken hetgeen mij tot zegen is geweest maar ook veel werk voor mij met zich mede bracht! Niet getreurd. Een kwaad wief in huus is erger dan een lekkende dakgoot, zo spreekt het Oud Testamentische Boek Prediker! Immers; een dag niet gelachen is een dag niet geleefd zegt een boertige auteur wiens naam ik liever niet noem.
De vrouw is niet geschapen voor het aanrecht alleen, alhoewel dat natuurlijk in wezen vanaf het begin van de Schepping met een grote S haar voornaamste recht is en recht aan de vrouw ont leend betekent ook voor haar het loodzware juk van de plichten o.a. om de man te behagen. Ik ketend us mijn geliefde bij voorekur aan de oven en zet die op standje tien of vouw haar dubbel in de magnetron en stel de stand ontdooien in! Niet echt vrouwvriendelijke? Oh, nee? Wat moet ik
dan?
En pizzas, kroketten, koude appelmoes, frikandellen of anders gespeld frikadellen, frieten met mayo naise, hmmm…om van te smullen. Persoonlijk zou ik niet anders willen. Ik weet dat Zoenvis bijvoorbeeld wel een hele zak chips leeg eet des avonds laat bij een bel witte wijn als zij naar Pual Witteman kijkt die net zo bleek is als de chips en de wijn.Die kop van Witteman staat altijd op verbeten. Geef mij maar de zoetgevooisde Jeroen Pauw, de womanizer! Heb voor het eerst van mijn leven stukje zalm gegeten. Wist niet dat het zalm was. Al ik geweten had dat het zalm was had ik het sowieso niet gegeten. En wat ik altijd nog walgelijker vond ; stok brood met gerookte paling.  Palingen vretens tront!
Het viel verder allemaal nog wel mee! Heb neigingen tot braken nog net op tijd kunnen onderdruk ken aan het met champagne overspoelde kerst diner in Subligny omdat ‘t zo’n vreemde indruk zou maken op de aanwezigen, die grotendeels uit Haarlem, Heem stede en omgeving afkomstig waren. Vantevoren had ik mijn haar door Ina kort laten knippen, vest met horlogeketting aan getrokken en stemmig anthracietgrijs colbert plus zwarte pantalon en mijn beste schoenen met lederen zolen aangedaan om mee te kunnen met het gezelschap. Geen dames lingerie onder mijn kleding deze keer want dat wordt gauw te warm als de open haard ook nog vol op brandt. Men stelt daar prijs op het vorstenhuis, Napoleon en aan verwante geborneerde kloot zakken. Excusez les mots. De Oranjeklanten lichtelijk onbenullig. Sinds mijn achttiende fervent repu blikein. Goed dat je het weet.
Heb gekeken op Google naar naam Bartlema en vond diverse vermel dingen o.a. de geheimzinnige boodschap : ‘Bartlema bedreigt bomen’. Ik vermoed dat de buren zich nu zo bedreigend zijn gaan opstellen dat je hun bomen wilt gaan aanvallen met een bijl. Geval van overmacht. Graag uitleg hoe je het gaat aanpakken. Wil ook wel mee helpen aan destructieve plannen, bij voorkeur in Oud Tes tamentische stijl, toen er nog gehakt werd dat er spaanders vielen. Goede zaak. Ben in het bezit van twee houtkloofbijlen en twee kettingzagen. Effectief voor het grove werk. Nou, ja, zie maar. Zie ook de horror movie The Texas Chainsaw Murders voor de juiste aanpak. Film overigens niet om aan te zien. Maar al van de hak op de tak springend op nieuwjaarsdag even serieus en een over weging om mee te geven per email: Peta heeft behalve een aardig snuitje ook het een en ander aan hersen inhoud in haar bol, dat wist iedereen al lang. Viel me al snel op in de gemeente, waar ver standige vrouwen met een lampje zijn te zoeken. Dame om mee rekening te houden dus. Toch moeten we niet het woord uit Prediker vergeten : vermeerdert men kennis dan vermeerdert men smart. Daarom zijn veel EO leden van die blije mensen. Blijheid en domheid zijn synoniemen. Je ziet dat ik overal zo mijn gedachten over heb en dat maakt iemand niet populair, zeker niet in artistieke kringen. Heb ont zettend de pest aan beroepsbeeldende kunstenaars en er een hier zelfs uit huis getrapt t.w. de zeer met zich zelf ingenomen kunstenmaker XXX. Zijn echtgenote mag nog wel komen en doet dat ook, al thans voor kort tijd. Op de lange duur zal ze wel afhaken. Ze kijken erg neer op mijn werk als kunste naarsechtpaartje en voelen zich hoog verheven boven mij omdat zij tonnen kunstsubsidie krijgen en steken dat niet onder stoelen of banken. Tijdens een tentoon stelling van mijn werk in Donzy temidden van Franse genodigden oreerde hij aan één stuk dat mijn werk "rotsooi was" en "moet je eens kijken hoe die er bij staat" over mij dus. Hij verkeerde in de veronderstelling dat het allemaal Fransen waren op die ope ning, alleen stond mijn goede vriend Wim van Grootheest naast hem en die heeft de denigrerende op en aanmerkingen van XXX haarfijn aan mij over gebracht. Toen heb ik XXX. ons huis uit geschopt. Mijn vriendelijkheid is allen bekend, meent mijn echtgenote, behalve in het beeldende vak, doch dat spreekt van zelf. De late schilde rijen van Constant, nog altijd de slimste van die vreselijke Cobra groep, vind ik niet zo slecht als je misschien zou denken en zijn vroege plexiglas constructies New Babylon indertijd ook niet alhoewel het niet mijn cup of tea is en dat is andere koffie dan thee. De theoretische uitgangspunten van deze mensen totale nonsens. Appel en Corneille kommersjele prut, hun vroeg werk slechte deriva ten van Klee en Miro. De visie dat de kunstenaar ‘door de ogen van een kind moet kijken’ pure hum bug en per defintie een onmogelijkheid. En ze hadden steeds maar andere wijven waar ze niet alleen mee thee dronken maar het ook nog mee deden hetgeen ik ook geen aanbeveling vind. Lees net op internet een Telegraaf kop : ‘Minder verkeer, meer ongelukken’. Het gaat dus weer eens heel goed met het vaderland dat toch al veel te vol is. Een ander hot item is drank gebruik. Wij verkeren in de omstandigheid regelmatig een vrolijk echt paar te treffen in de Cher dat veel drinkt, na vijven worden tenminste drie flessen roodwijn soldaat gemaakt. Ik heb daar over mijn licht op gestoken bij een bevriende medicus in Heerenveen, die de inname van zulke hoeveelheden zonder meer levensbedreigend noemt. Alhoewel er uitzonderingen zijn beperken wij doorgaans ons drink gedrag tot een/twee (volle) glazen Bordeaux, indien wij niet in gezelschap zijn, behalve gisteren omdat het oud jaar was en dan geldt het de volgen de dag niet meer. Het kost niet echt veel moeite die beperking. Bovendien moest ik om mijn woede temperen over die vreselijke caberetier Joep Meloen van ‘t Hek. Heb een kwartier gekeken en vond het toen wel genoeg. Wat betreft die betaling van het schilderij dat jullie van mij hebben daar heb ik nooit meer naar gekeken, maar zal het doen. Ik neem aan dat jullie veel beter zijn in administratie en zakelijke aangelegenheden waar ik een ontzettende hekel aan heb. Wel verricht ik papierwerk voor I. betreffende het aanvragen van een ZVO vergoeding en het laatste half jaar bezwaar schriften schrijven naar de inspectie van de belastingen, waarbij ik in het gelijk ben gesteld door mij te beroepen op het Frans Nederlands be lasting verdrag waarbij dubbele heffingen uitgesloten worden. Toevallig was ik op een artikel over belasting wetgeving gestuit.
Je weet nog dat leuke, kleine poesje dat toen in de heg zat te miauwen, helaas is dood gereden. I. en ik heb ben er bij staan grienen als een hyena toen we hem op een zomeravond vonden. Hij is begraven in de tuin met een steen op zijn grafje waar een tekst op staat. Hij is niet ouder ge worden dan twee jaar. Ik vind het nog steeds moeilijk te verteren. C.S. Lewis heeft gespeculeerd in zijn boeken dat huisdieren van christenen behouden blijven en gelijk door naar de hemel gaan. Ik mag het hopen en eigenlijk vind ik het een zeer acceptabele opvatting, die niet door iedereen wordt gedeeld. Er wordt door jagers hier in de buurt geschoten op alles wat rond loopt op vier po ten en ik ben blij dat ik (nog) geen vuurwapen in huis heb want ik weet niet of ik mij zou kunnen beheersen als ik een glaasje op heb. Wie op dieren schiet, schiet ook op mensen. Er lopen veel jonge herten rond in draf door de velden, soms vlak bij het huis en dat is fantasties om te zien, dat geeft mijn leven zin. Tijdens een oto rit met Karel en Madeleine vloog een grote uil tegen de voor ruit op. De vogel heeft het niet overleefd. Dat is jammer. Laatst tijdens een wandeling een grote, dode das zien liggen, die een gevecht met een hond niet had overleefd. Het grote, staande portret is al lang af en daarna is een grote tekening vervaardigd door de hand van de kunstenaar, afme tingen 90 x 50 cm. Gevat in een klassiek vergulden lijst die tentoonge steld is in Amsterdam op een herdenkings tentoonstelling voor de overleden kunstenadelares Dieuwke Bakker van Galerie Mokum. Op de tekening was ik zelf twee keer te zien met een 6×6 yashica camera en een Minolta motordrive kleinbeeld die ik lang gebruikt heb, plus de galeriefotograaf met zijn Nikon kleinbeeld en de galerie eigenaresse en in een klein hoekje Ina’s kop. Een hoop werk, maar een zeer redelijke prijs voor gekregen. De tekening is opgenomen in de Galerie Mokum Collectie, die door een Stich ting beheerd wordt, waar van de voorzitster ex-kunsthandelares Janna van Zon is waar mee ik sinds enkele jaren correspondeer. We kennen elkaar vanaf 1966 en haar in 1985 overleden echt genoot, fotograaf van de galerie. Ze behoorden tot de ‘ sien’ rond Galerie Mokum, de eerst na oorlogse galerie die jonge realisten ging promoten en exposeren volgens een totaal nieuwe for mule, geleend van New Yorkse galeries. Een voor mij zeer belangrijke tijd die jaren, omdat ik als jonge en buitengewoon arme kunstenaar nauw betrokken was bij de galerie en de kunstenaars. Het was ‘t Amsterdam van de sixties waar ik na een periode van afwezigheid van een tien jaar weer terug keerde. Ik woonde in het centrum. In een straal van een halve kilometer waren de avant garde galeries, op een kwartier lopen het Stedelijk Museum waar ik regelmatig kwam koffie drinken toen ik in mei 1968 eindelijk in de contra pres tatie kwam en voor het eerst van mijn leven genoeg geld had als vijfentwintigjarige om voorlopig schijt te hebben aan alles en iedereen. Die grijze middag 12 sept. 2005 zag ik de Galerie Mokum schilders voor het eerst terug na 35 jaar het geen een merkwaardige gebeurtenis is. Al die grijze en witte koppen, sommigen van de groep Nederlandse realisten al over leden, eentje helaas in een inrichting gekomen vanwege buiten sporige gekte, twee in Frankrijk wonend, ook een soort gekte, een in Ierland helemaal van de gek ke dus. De opening was zo druk bezocht dat we de eerste anderhalf uur niet eens de galerie in konden. Ook best. Er stonden zoveel mensen buiten dat autos er niet door konden. Wie te hard toeterde kreeg een regen van slagen en schoppen tegen het blik van zijn auto. Ik heb vrolijk mee gedaan onder invloed van liters slechte wijn waar ik altijd bloedjelink van word en d an ga schop pen en slaan. Vier Franse kennissen waren mee gekomen en dat maakte natuurlijk indruk op de aanwezigen. En zo hoort het ook. Staande tegen de ijzeren railing bij de gracht dronk ik met Rinie, ook vijfendertig jaar niet gezien met d’r ouwe kop, een glaasje zure ope ningswijn en na afloop gooiden we de glazen voor het gemak gelijk de gracht in, want om je door het publiek te wringen om ze terug te bezorgen was een beetje veel moei te. Vreemd dat Rinie op mijn vraag of ze wel altijd trouw was geweest aan Sjouk niet wilde antwoorden, maar geamuseerd glimlachte. Dan weten we wel hoe laat het is. Ik houd van spektakel, maar met mate en onder voorbehoud. Het mag vooral niet al te wild of los geslagen worden. Een gemoedelijke sfeer met bitterballen en ge vulde glazen waarin beken tenissen van eventuele intieme aard kunnen wor den gedaan als het de partijen belieft en de algehele sfeer er naar is, anders maar niet, prefereer ik een kalme sfeer ondanks alles als burgerschilder boven woeste, artistieke drankgelagen waarin zo maar van alles kan gebeuren en enk ele deelnemers zich naakt onder de douche onder invloed van alcoholica tijdens een tuinfeest meenden te moeten begeven, waar ik nog steeds schande van spreek, zoals verleden zomer en weettikveel wat ze allemaal met malkander zijn gaan uit halen. Ik durf er niet eens over na te denken als fatsoen lijk jongmensch. Ook de gastheer en gastvrouw waren niet bepaald amused en zelfs gepikeerd. Waar zijn we nu mee bezig ? Met verscheidene zaken. Een tekening waarop een dubbel portret te zien is van de schilder Michel Chapellier die de penselen met elkaar kruisen als ware hij in een hoffelijk duel met zichzelf verzeild geraakt (symbolisch !symbo lisch !De artist in gevecht !) , met de titel ‘La Lutte de Pinceaux’ of ‘La Lutte De Geants’ (moet een accent aigu op maar die zit niet in mijn engelstalig programma. Engelsen haten Fransen), verder bezig met twee verhalen bundels vol immorele stories in eigen beheer bij een Internet uitgever, ik heb contact met drie uitgevers, als het tenminste door de censuur komt, want het is soms allemaal te goor om los te lopen, plus een pseudo otobiografies boekje onder de veel zeggende titel ‘Ik ben vervolgd, ik word vervolgd’ hetgeen erg artistiek klinkt en dat ik aan twee artistieke personen liet lezen, waarvan de een mij met Celine vergeleek, hetgeen een te grote eer is en de ander boos werd omdat hij er volgens hem ongunstig in uit kwam, zodat ik ‘ m voor de duidelijk heid en het gemak maar de verdere toegang tot ons huis heb ontzegd, plus een aanbod om er een stuk over te schrij ven in de Volkskrant voor straf heb afgewezen. ‘Wie hier niet als vriend aan komt, wordt er zo weer uitgestompt’, wil ik op een email bordje laten maken. Je kunt zo’n boekje over jezelf niet noem en ‘ De blije kunstenaar’ of ‘De gelukkige schepper’ want dan gelooft helemaal niemand je meer, net zo min als Jan zijn otobiografie ‘De guitige guitarist’ zal kunnen noemen. Het moet eerder een beetje zielig en somber klinken, doorspekt met onbereikbare liefdes, veel drank, ongelukken, echte lijke onmin, liefst ook nog een levensbedreigende ziekte en een handvol seksjuwelen plus psiegies e afwijkingen die toch in laatste instantie overwonnen worden dankzij bovenmen selijke pogingen van de artist, bij voorkeur geteisterd door kinderverlam ming, zwakke blaas en longen of een per sistente geslachtsziekte net als Breitner, die maar door blijft etteren tot de dood ons scheidt en dankzij een klein stukje geloof in een Hogere Macht won derbaar genezen wordt, dat past allemaal bij de moderne kunstenaar. Het kost mij trouwens wel moeite om die indruk van somberheid en zwaar tillendheid te maken, net zoals iedereen altijd denkt dat ik de hele dag geen sodommieter uit voer, maar dat vind ik wel weer erg leuk dat laatste, dus dat houden we er maar in. Verder zo nu en dan contact met een kunsthistorica Jacqueline en heur wederhelft, die mijn laatste werk zeer bewondert -maar voor hoe lang, want haar echtgenoot ergert zich aan mij- en ook kunsttheoretisch kan duiden, maar het vroegere werk weer helemaal niks vind en beweert dat ik veel harder moet werken (n.b. als ouwe, uitgebluste man die nog geen anderhalf jaar van zijn AOW af is. Wat zullen we nou beleven ? ) en mogelijk ten diepste een luie zak ben. Langzamerhand ben ik totaal onge voelig geworden voor dit soort op- en aanmerkingen
. Waar je het vandaan haalt die composities is mij als leek trouwens een raadsel. Motieven, spelen die door je hoofd en hoef je die dan zo maar op te schrijven? Is het aanleg of een gevolg van studie of allebei ? Als je een noot verkeerd speelt hoort iedereen het, als een schilder een penseelstreek verkeerd zet is het zijn ‘ diepe bedoeling’, daarom heb ikeen hekel aan kunst schilders, vooral abstracte, dat zijn de ergste. Je mag het niet zeggen maar ik zou ze het liefst zien opgesloten in heel strenge werkkampen, waar ze de hele dag diepe kuilen moeten graven in de brandende zon en weinig eten, maar wel veel slaag krijgen, dan zouden ze het wel afleren en gereso cialiseerd in de maatschappij terug keren om ook figuratief te gaan schilderen. Heerlijk die dromen van almacht en onmacht. Dat koor dat je schreef ; waar is het uitgevoerd en hoe lang duurde het stuk. Die partituur van die tango, schrijf je die met de hand ? Dan is er hier een reus achtige verbouwing van de zolderverdieping waar drie vertrekken van tien bij vijf bij vier meter hoog komen en die ik zelf doe, ook de elektriek, dat alleen al weken duurde, een systeem met vier groepen, negen stopcontacten, twee hotelschakelingen, een aantal lichtpunt en, drie toegangsdeuren, twee extra trappen, drie balkenlagen van vijf en een halve meter per stuk de balk voor de plafonds, een grote, diepe kastenwand, enz. enz. Tamelijk complex dus. Ik kan het wel aan, maar ‘t is net op het randje. Het is de grootste en meest intensieve ver bouwing die ik ooit heb gedaan en nu ook de laatste, want het gaat moeizamer allemaal dan tien jaar terug. De last der jaren. Ik kan misschien maar beter gauw dood zijn dan ben ik van alles af. Aan de andere kant wil ik toch AOW vangen waar ik nu als buitenlander nota bene apart me voor moet verzekeren. Ik ben namelijk sinds nov. 2004 officieel inwoner van Couloutre. Een paar maanden geleden hebben we hier voor ons beiden een grafplaats gekocht, omdat die hier spotgoedkoop zijn, in tegenstelling tot Holland. Het kostte maar een krats ; 123 euro met vrij utizicht, plaats 111 en je mag er eeuwig blijven liggen hetgeen makkelijk is met de Opstanding Der Doden, dan kun je je niet vergissen en weet je gelijk de weg terug naar huis, wonen er dan anderen in Maison l’ Ermitage, schop ik die er gelijk uit. Je moet van je naaste houden, maar niet van iedereen. Hetgeen ook niet kan als ik aan Jeanne v.d. H. denk of aan die slijmbal Piet , hetzij die lummel Niek  die wel al dood zal zijn onder tussen. Kleedt Pietie zich nog steeds zo goed en zit haar kapsel nog even netjes als vroeger ? Ik hoop maar van wel. Kun je haar de groeten doen ? Ik vond haar altijd wel sympa, zoals de Frans man het zegt. Ik ben trouwens een paar maanden geleden over een stoofpeer gestruikeld en kwam onprettig terecht op mijn linkerknie op de weg. Twee maanden geleden werd ik benoemd tot ‘Kunste naar van de maand’ door het bestuur van Pulchri Studio te Den Haag en een ere tentoon stelling aangeboden, die ik heb afgewezen. Niet uit bescheidenheid, welneen, maar uit praktische overwegingen. Het stelt verder niets voor, denk ik. En het is in de zomer en dan ben ik liever niet in Den Haag. Verder bedreigd met twee aangiftes bij justitie dankzij mijn proza door een mevrouw uit Voorthuizen die ik nog nooit gezien heb sinds mijn tweede levensjaar en door een ex-tekenleraar uit Kampen (M., hij stond pas in de EO gids omdat hij zich eerst van Jood tot christen en nu weer bekeerd had tot Messias belijdende Jood, om in de publiciteit te komen) , die ik ‘een verkeerd uit gepakte, gefrustreerde, niet al te koosjere, Jiddiesje gehaktbal’ noem in mijn interessante diep menselijke verhandelingen en zijn onappetijtelijke, kijven de vrouw betitelde als ‘een boven maatse schopschijf kunste nares van twee meter hoog met uit klei opgetrokken bespat aderde biljart poten’. Hij beweert dat het allemaal niet waar is en zou aangifte doen bij de politie. Ik heb hem aange raden dat vooral te doen. Niets op gehoord dus. Beiden zijn leden van de vereniging Chris tian Artists waar half talenten en knoeiers lid van zijn. De directie, R. en L. kwamen we regelamtig bij op bezoek, maar sinds ik hem mailde dat ik hem lid wilde maken van de BVKK (Bond Van Kriste lijke Klootzakken) niets meer op gehoord. Hij mailde mij namelijk dat het betsuur van die club grote bezwaren tegen mij en mijn werk had vanwege mijn ‘ ruwe taal, onbehouwen manieren, drank zucht en aanvechtbare levenswandel’. Sommigen weten nog meer over mij dan ik zelf en I. bij elkaar. Knap werk. Ze zijn hier dus niet meer welkom. Verder is hier net een cv installatie aangelegd en in werking. Gelukkig kunnen we Nederland 1,2,3 en de rest ontvangen. Op internet kan ik zelfs de Leeuwarder Courant, het Friesch Dagblad, Nieuwsblad van het Noorden en de Grouster courant lezen. Soms reageer ik op een artikel of regeert iemand op mij. Tot mijn grote vermaak soms met de meest onzinnige laster- en leugenpraat over mijn vermeende activiteiten. Ik speel graag voor de Bad Guy en het Onbegrijpelijke Zeer gevaarlijke Onberekenbaar Psychopaatje, maar vooral niet voor Psychopatiese Paljas of Droefgeestige Druiloor, dat laat ik over aan de leden van Christian Artists. Ook een sport. Op mijn web log zet ik regel matig zeer absurde verhalen, soms te groof voor woorden, dus lees ze maar niet, anders is het laatste sprankje geloof in mijn integriteit helemaal weg. In mijn verhalen ben ik qua sub ject matter beinvloed door de Amerikaanse auteur Charles Bukowski, die in de sixties in de Underground pers begon. In de barokke schrijfstijl mij eigen ben ik echter helemaal niet door hem beinvloed. Zijn taalgebruik is van een kaalheid en economie die treft. Geen woord te veel, terwijl ik juist houd van een omhaal van woorden. Ook in het Neder lands is Bukowski al lang vertaald. Uitg. Bezige Bij. Post kantoor is zeer vermakelijk. Hiermee werd hij internationaal beroemd. Er wordt geen gore taal in gebruikt. Begin sept. 2005 zijn we op bezoek geweest bij een ex-klasgenote uit ‘t begin van de zestiger jaren, Marlou in Haarlem en dat was wel heel leuk. Vroeger een van de mooiste, mediterrane meiden van de school, van Joodse af komst, nu ook al weer een zeer middelbare dame met een scheiding achter de rug en een wild leventje vol Wein, Weib, Mann und Gesang. Het merkwaardige is dat ik haar altijd blijf zien in gedachten als dat spontane, jonge, frisse meisje van toen. Zal ook wel weer een ernstige af wijk ing zijn. Moet kunnen allemaal. Heb overigens nooit iets met haar gehad omdat ik indertijd bezet was door een streng gereformeerde, maar spannende, zeer aantrekkelijke, intelligente, tamelijk zelfbewuste, drie jaar jongere, goed gebektedominante dame (klasgenote) , die als haaibaai wist wat goed voor me was (veel kerkbezoek, Youth For Christ weken, Navigators conferenties en Bijbel studie) en me bewaakte als een hellehond. Na drie jaar heb ik mij met veel heisa daar van kunnen bevrijden om enigszins uit de band te springen een jaar of vier om de schade in te halen. Nog re gelmatig keert een en ander terug in de vorm van beklemmende nacht merries, die dan een scha duw over de dag werpen. Helaas. Voor sommige dingen is nu eenmaal geen oplossing, daar moet je je dan maar bij neer leggen dat ‘t zo is. Nou, zeg, ik word wel erg persoonlijk, terwijl ik hier in deze mail van plan was alleen maar lol te trappen ! Een andere ex-schoolgenote, Coby B. kwam ik na twintig jaar weer tegen op een expositie in Alkmaar in 1988. Ik ben indertijd in 1966 kort met haar bevriend geweest. Ze vroeg toen of ik wist wie ze was.
‘ Natuurlijk,’ zei, ‘Coby B.’ Ik was die dag in het gezelschap van Karin, een op Audrey Hepburn gelijkende, wat ondeugende mede werkster van het Rijksmuseum, waar ik een half jaar een relatie mee had. Haar overleden echtgenoot was een surrealistische schilder en ze heeft nog een relatie gehad met een schilder van Galerie Mokum waar ikw el eens bij thuis kwam. Het is een klein kring etje. Ik houd trouwens van tiepes die niet helemaal deugen, mits van de vrouwelijke kunne, anders niet. Adressen uit gewis seld met Coby en sinds die tijd zijn we bij haar en d’r tweede echtgenoot regelmatig op bezoek geweest. Ze heeft een moeilijk leven achter de rug, twee kinderen overleden, echtscheiding, de hele mikmak. Zo nu en dan zien we haar met echtgenote, meestal maar kort. De relatie is inmiddels wat tanende. Je bent met sommige personen nou eenmaal op een gegeven ogenblik uitgeluld. Pardon, uitgepraat. En ze sturen jaloerse briefjes terwijl ze het zelf dik voor el kaar hebben. Kappen die hap ! Zo blijven we bezig . Verder heben we de sleutels van een huis van kennissen van ons uit Haarlem, een leraren echt paar, zodat als het streng gaat vriezen we daar de kachels aan kunnen zetten en de boiler dienen af te tappen. Hij bood mij daar geld voor aan maar dat heb ik afgeslagen. Het is ene kleine moeite. Hun huis ligt op 9 km. afstand. Het merk waardige is dat we in de korte tijd dat we hier zitten meer kennissen en vrienden (alhoewel ik dat een erg groot woord vind) hebben dan in 25 jaar bij die Friese klootzakken. Snap er weer eens niets van. Ik hoop nooit meer terug te keren om in Friesland te gaan wonen. Hooguit in Drenthe. Zandgronden hebben mijn voorkeur. Ik heb wel weer erg veel verteld .