FRED VAN DER WAL:”U MAG ALLES VAN MIJ ZIEN! OOK DIE SM FOTOS…

FRED VAN DER WAL:”U MAG ALLES VAN MIJ ZIEN! OOK DIE SM FOTOS…

“ Zullen we de kaakjes en het zilveren bestek maar gelijk in onze binnenzak stoppen, de drank rekening door de w.c. trekken en de kassa even legen als de zeer aantrekkelijke mevrouw Ria Stork zich met haar adem benemende curves en klassieke gelaatstrekken net even achter de bar om draait, die is om deze tijd toch al heel goed gevuld? Dan nemen we er tenminste nog iets van mee. Compris?” stelt hij ons in alle ernst voor.

Een kleine vrijpostigheid: hoeveel bedragen de revenuen op jaarbasis van Uw werk?

Ja, daar heeft U groot gelijk in want het is buitengewoon vrijpostig, dus antwoord ik daar niet op. Bent U nou helemaal besodommieterd? Even de boek houding des levens met mij door nemen? Misschien nog in bad ook, met een aardig flesje d’r bij en een rokertje, plus een lekker wijf onder handbereik? Daar heeft U namelijk allemaal niets mee te maken, meneer, want wat ik zo doe in mijn eigen vrije tijd, dat doet geen ander…dat doe ik allemaal zelf!

Maar is het een bedrag met zes nullen of nog veel meer wat U heeft te verteren?

Het is nog veel meer. Ik zwijg daar liever over. Menig geheim zal ik in mijn graf mede nemen. Eigen lijk moet ik in meervoud spreken: geheimen! Oj!

Spreken wij van miljoenen en een plaats op de ranglijst van Quote?

Meneer; ik geef hier op geen antwoord. U mag alles van mij zien; ook de S.M. fotos uit 1988 van mij in spannende dameslingerie, want mijn pseudoniem is van kindsbeen af aan Madame Sans Gêne, maar mijn bankrekening krijgt U vandaag nog niet ter inzage. En morgen ook niet.

Waarom doet U zo moeilijk daar over?

Ik kan een heel eind met U mee gaan, maar dan doemt daar plotseling de muur op van het kerkhof dat zwijgzaamheid heet. De dode zielen, hè, die heb ben toch ook niks om over naar huis te schrij ven? Of heb ik het mis? Hebben zij dan pen en papier? Niet alleen beschik ik over een absoluut gevoel voor verhoudingen op intermenselijk gebied maar ik heb ook een absoluut gehoor en een buitengewoon geheugen dat zelfs mijn moeder nog steeds verbijstert alhoewel ik haar sinds mijn tweede jaar niet meer gezien heb en daar ook geen behoefte aan heb. Ze zit trouwens in een inrichting voor katatoniese epileptici. Zit de hele dag te schommelen in een stoel met een rond gat voor d’r behoeftes en zwijgt. Is niet meer aanspreekbaar, wordt kunstmatig gevoed via een plestik buisje in d’r neus, tragisch, héél tragisch. Men zegt dat zij de bevalling van haar oudste zoon, gelijk al een knaap als een canapé, reeds in de moederschoot een loeris van hebbikjoudaar ter grootte van een driezitsbank, veel te zwaar bleek voor heur onaanzienlijk gestalte om te torsen en dat ze na die zware bevalling zo is uitgescheurd dat ze nooit meer normaal is geworden. Ze was gewoon weg niet meer dicht te naaien en kon niet meer lopen na afloop. Zakte gewoon door d’r hoeven als een kreupel paard. De hele voering lag d’r uit. De kap selbanden hadden het met een knappend geluid begeven. Kon je zo naar de rommelmarkt of de Leger Des Heils Winkel brengen. Ze is toen krankzinnig geworden. Een gevaar voor zichzelf. Dat schijnt heel vaak voor te komen. Daar wordt geen ruchtbaarheid aan gegeven om erger te voorkomen. Als die groep namelijk ook de WAO in wil raakt het land nog failliet. Je hebt daar tehuizen voor.
De verscheurden van hart. Huize “De grote Scheur” van de Zusters van Wederzijdse Bijstand en Me dedogen Tot In Eeuwigheid in Schin op Geul is daar een sprekend voorbeeld van. Ik weet dat ik als baby van een paar maanden werd rond gereden in een ruw houten sinaasappelkist op massieve rub beren autopedbanden. Het was leven op de schobberdebonk, van jongs af aan en ploegen door zware klei. Mijn biolo giese ouders hadden namelijk aanvanbkelijk geen nagel om hun gat te krabben, dus stonken hun poten naar de stront. Zeep was schaars. Mijn wiegje was een stijfselkistje. Vochtig. Oorlogsspul, hè. Ik ruik nog de geur van de citrusvruchten en de doorgeseken matras, want luiers kenden we niet, dat gaat schimmelen op de duur en je min vermogende babylul stond stijf van de eczeem. Ik herinner mij zelfs de bochten die de duwer van de kinderwagen nam als hij ter sluiks afdaalde naar de Rijn om een wedstrijdje ver pissen aan te gaan met een hoog blonde dichter, die gefusilleerd is en waarmee hij iets moois zou hebben gehad volgens een buur man. Mijn vader was een geheime homo. Het lijk van die poweet hebben ze joelend achter de Mercedes van Rauter aan gesleept door het dorp onder gejuich van de inwoners die als één blok achter de Wehrmacht stond. De Veluwe, hè. Gereformeerde glimpiepers, dus NSB-ers. Allemaal collaborateurs. En doorgewinterde homo haters die griffermeerden, dat is nog het ergste, want als de homos niet bestonden hadden ze ze moeten uitvinden, omdat ze duidelijk in een behoefte voorzien. Marktwerking, daar gaat ’t om. Als ik ze iets niet kwalijk neem…met het eigen geslacht in de hand komt men door het ganse land. Ik doe er niet altijd aan mee, want je kunt wel aan de gang blijven. Voor je het weet vat je kou op je blaas. Daarom sta ik ook niet vierkant achter dat fijne homohuwelijk.

Fred van der Wal spreekt onvermoeibaar verder. Meestal met verve over zijn veel bewogen jeugd jaren en de hel die het bij zijn opvoeders thuis was. Over zijn ene broer die nadat hij de in varkens leder ingebonden luukse editie met goud op snee “Walging” van Sartre had gelezen met zijn zilver gespo ten Harley met wel tweehonderd kilometer per uur tegen de enige bus van Ibiza frontaal op reed als konsekwentie van zijn existentialistiese overtuiging en de andere die werd dood geknup peld als een zeehondje door een potenrammer in een Haarlemse portiek, net toen hij aan zijn gerief aan het komen was met een tien minuten geleden opgeduikelde postzegelfrisse blozende billenmaat uit een achteraf knijpje in een zijstraat van de Grote Houtstraat. Als mede over zijn beide dochters en echtgenote, die alles neukten wat op twee poten rond liep in Friesland behalve een struisvogel in een weiland bij Hurde garyp en hoe hij daar vierkant achter stond, want een meisje heeft d’r tumtummetje niet gekregen om alleen maar met pissen te verslijten, totdat hij van zijn wederhelft een druiper op liep, toen piepte hij wel anders. En zoals de grote Rimbaud al zei: “Liever op een wijf met een natte kut, dan met een natte neus. Maar verder rept hij vrijwel nooit over zijn vele intieme relaties, waar alleen de betrokkenen over mee kunnen praten. En Fred van der Wal beweert heel veel van mannen èn van vrouwen te houden maar wil daar verder niets over kwijt als discreet persoon. Over zijn verhouding met een zeer hoog ge plaatst persoon van de manlijke kunne bij de Hoge Raad in het verleden wil hij niets kwijt om de degelijk gehuwde persoon niet te schofferen.

” Nou, euh, liever niet als het U uitkomt, want dat is allemaal zo dramaties afgelopen, daar slaat U van achterover met stoel en al als U alle intieme details krijgt medegedeeld. Dat wil ik maar liever voorkomen, weet U. Voor U het weet breekt U nog Uw nek of wordt het een dwarslaesie. En wie krijgt dan weer voor de zoveelste keer de schuld? Nou?”

Werd U in ‘t heden, verleden of toekomst ooit voor gek hetzij seksjuweel gestoord versleten?

Hoe moet ik dat nou weer weten? Eigenlijk ben ik maar een keer voor normaal versleten. Na een uitvoerig onderzoek door een keuringsarts van Stichting 1940-1945, dat ging om een uitkering van ik geloof honderddertig euro per maand, een fooitje en die is me geweigerd omdat ik veel te nor maal was. Ik kan niet simuleren. De papieren bleken echter per ongeluk verwisseld. Mijn zuster die januari 1944 is geboren heeft overigens wel die uitkering gekregen voor bijna verhongerde, door de ouders in de steek gelaten oorlogsslachtoffertjes met zwakke longen en naar de laatste mode in psychobabbleland in heur post traumatiese stress syndroom is doordrenkt, maar die heeft heel wat meer fantasie en een oneindig vermogen tot zelfbeklag plus een stoet van psycho logen en psychia ters achter zich staan, die overal en nergens verstand van hebben. Dat moet allemaal onmiddellijk van staatswege beloond worden, die sores, dat vind ik ook wel, daar hoor je mij niet over, want dat zou van hovaardigheid getuigen en ik ben toch wel de meest nederige man ter wereld. Het is toch een prestatie om je bombardementen te herinneren een half jaar voor je geboorte, toen overigens de hele familie al lang uit de frontlinie van Opera tion Marketgarden weg was. Ik heb daar diep respect voor. Hoe krijgt een mens het voor elkaar. En of ik seksjuweel zwaar gestoord ben? Er zijn ge tuigen die dat beweren omdat ik met met mijn zes jaar lagere school toch heel aardig uit de hoek kan komen, een periode waar ik overigens de volle twaalf jaar over gedaan heb. Een bijzon dere prestatie, dat wel. Voorwaar; ik ben me toch een laatbloeier! En ik heb bij het afscheid nog mogen zingen in het schoolorkest van de Nicolaes Maas school in Bellevue bij meneer van Waayen. Heb ik daar toen niet een hartverscheurende vertolking gegeven van When The Saints? En jaren later met Els D. van de Da Costa kweekschool te Bloemendaal, ja, breek me de bek niet open, dat was voortdurend voor het zingen de kerk uit en niet alleen bij de muziekles of twee maal op zondag, zoals het de fijngereformeerden betaamt, maar de hele week, die kon er geen genoeg van krijgen. Nymfomanie, hè. Een geestesziekte. Het ging maar door. Het was gewoon de hele dag van babybabyballeballe. Nu is er meer onder de zon dan alleen maar van dattum, dat werd mij toen heel goed duidelijk. Ik ben van nature een heel verlegen, bescheiden, romanties, wereldvreemd en eenvoudig mens. In alles dus het tegendeel van de stiekeme, gereformeerde, hypokriete glimpiepers, zoals ik daar tegen heug en meug mee heb moeten verkeren van 1963-1966, maar daar over zwijg ik voorlopig, begrijpt U want het gaat U allemaal eigenlijk geen reet aan, is ’t niet zo?